Dalam C dan ahlinya, seperti C , penunjuk yang memegang nilai sifar mempunyai ciri unik. Ini adalah konvensyen yang sering digunakan untuk beberapa sebab:
Walau bagaimanapun, memandangkan alamat memori biasanya bermula pada sifar, ia menimbulkan persoalan: mengapa alamat sifar dikhaskan untuk penunjuk nol?
Untuk memahami perkara ini, adalah penting untuk mengenali bahawa penuding nol adalah abstraksi, tidak dikaitkan secara langsung dengan alamat fizikal sebenar 0. Piawaian C menentukan nilai malar untuk penuding nol, yang mana pengkompil boleh menterjemah kepada nilai yang berbeza jika perlu, selagi ia kekal berbeza daripada alamat yang sah dan mematuhi tingkah laku penunjuk nol lain.
Dalam sesetengah sistem awal, alamat 0 dikhaskan untuk OS dan tidak boleh diakses oleh pengaturcara. Amalan ini diteruskan, memastikan bahawa penunjuk nol tidak bercanggah dengan lokasi memori yang sah.
Walaupun nombor negatif mungkin kelihatan seperti alternatif untuk penunjuk nol, menggunakan integer yang ditandatangani untuk alamat akan menimbulkan ketidakcekapan. Memperuntukkan separuh daripada ruang alamat kepada nilai negatif, yang tidak akan mewakili alamat yang sah, adalah satu pembaziran sumber.
Akhirnya, penggunaan alamat sifar untuk penunjuk nol adalah soal konvensyen dan praktikal. Sifar dijamin boleh diwakili dalam mana-mana jenis data, menjadikannya nilai yang boleh dikenali secara universal. Ia menyediakan cara yang mudah dan berkesan untuk membezakan antara penunjuk yang sah dan tidak sah, menghalang ralat pengaturcaraan biasa.
Atas ialah kandungan terperinci Mengapa Alamat Sifar Dikhaskan untuk Penunjuk Null dalam C dan C?. Untuk maklumat lanjut, sila ikut artikel berkaitan lain di laman web China PHP!