Python programming mempunyai dua kaedah untuk mengakses dan mengubah suai atribut objek: corak getter/setter tradisional dan notasi @property yang dipermudahkan. Walaupun kedua-dua pendekatan mempunyai tujuan yang sama, ia berbeza dalam sintaks dan potensi kelebihan.
Dalam corak pengambil/penetap, kaedah berasingan ditakrifkan untuk mendapatkan dan menetapkan nilai atribut. Pendekatan ini lebih bertele-tele dan memerlukan panggilan kaedah yang jelas:
class MyClass: def get_my_attr(self): return self._my_attr def set_my_attr(self, value): self._my_attr = value
Notasi @sifat, sebaliknya, secara sintaksis meniru akses atribut langsung:
class MyClass: @property def my_attr(self): return self._my_attr @my_attr.setter def my_attr(self, value): self._my_attr = value
Walaupun persamaannya dengan atribut langsung akses, @property menawarkan beberapa kelebihan:
Syntactic Sugar:
@property kaedah memudahkan kod dengan menyerupai akses atribut langsung, mengurangkan bilangan panggilan kaedah dan meningkatkan kebolehbacaan.
Fleksibiliti:
@property membenarkan pelaksanaan getter dan setter dinamik. Logik yang berkaitan dengan akses atribut dan pengubahsuaian boleh ditakrifkan dalam kaedah ini.
Disyorkan: Gunakan @property dalam kebanyakan kes kerana ia:
Pertimbangkan getters/setters:
Atas ialah kandungan terperinci `@property vs. Getters/Setters dalam Python: Bilakah Saya Perlu Menggunakan Yang Mana?`. Untuk maklumat lanjut, sila ikut artikel berkaitan lain di laman web China PHP!