XML (Bahasa Penanda Boleh Diperluas) dan HTML (Bahasa Penanda Hiperteks) ialah dua bahasa penanda yang digunakan secara meluas. Walaupun mereka sangat serupa, mereka mempunyai perbezaan yang ketara. Artikel ini akan memperkenalkan perbezaan antara XML dan HTML.
Tujuan utama HTML adalah untuk mentakrifkan kandungan dan struktur pada halaman web. Ia menggunakan penanda untuk menentukan elemen seperti perenggan, tajuk, pautan, imej, dsb., dan menggunakan elemen ini untuk melaksanakan reka letak halaman. HTML juga mengandungi CSS (Cascading Style Sheets) untuk memaparkan gaya halaman dan JavaScript untuk skrip.
Tujuan utama XML adalah untuk menyimpan dan menghantar data. Ia tidak mempunyai elemen pratakrif dan pembangun perlu menentukan markup mereka sendiri mengikut keperluan mereka. Ini menjadikan XML sangat fleksibel dan boleh digunakan untuk menyimpan data berstruktur seperti fail konfigurasi, rekod pangkalan data dan dokumen.
Penanda HTML adalah longgar dari segi tatabahasa dan boleh bertolak ansur dengan ralat tertentu atau markup tidak sah. Contohnya, penyemak imbas boleh membetulkan kod HTML secara automatik apabila teg penutup atau atribut tiada.
Walau bagaimanapun, teg XML mesti mematuhi sepenuhnya peraturan sintaks. Sebarang markup yang salah akan menyebabkan ralat penghurai. Ini memastikan ketekalan dan kebolehpercayaan dalam penghantaran dan pemprosesan data antara sistem yang berbeza.
Teg HTML dipratakrifkan dan pembangun tidak boleh membuat teg mereka sendiri. Walau bagaimanapun, HTML menyediakan beberapa kelonggaran melalui CSS dan JavaScript.
Teg XML boleh dikembangkan dan teg baharu boleh dibuat mengikut keperluan. Ini menjadikan XML sesuai untuk menulis bahasa penanda tersuai (DSL) dan boleh disesuaikan dan dilanjutkan dengan mudah.
HTML menggunakan struktur dan sintaks tetap untuk mewakili kandungan dan gaya. Ini bermakna bahawa format data dokumen HTML telah ditetapkan dan sangat popular.
XML tidak digayakan dan tidak mengandungi CSS atau JavaScript. Sebaliknya, tumpuannya adalah pada data itu sendiri, bukan cara data dipaparkan. Ini menjadikan XML lebih sesuai untuk pertukaran dan penyimpanan data daripada HTML.
HTML mempunyai beberapa jenis dokumen (DTD) yang berbeza, seperti HTML4, XHTML1 dan HTML5. Terdapat beberapa sintaks dan perbezaan unsur antara versi ini.
XML tidak mempunyai versi rasmi seperti HTML. Pembangun boleh mencipta skema DTD atau XML mereka sendiri untuk menentukan dan mengesahkan penanda. Ini juga menjadikan XML lebih fleksibel dan boleh disesuaikan.
Ringkasnya, XML dan HTML sangat berbeza dari segi fungsi dan tujuan. HTML direka bentuk untuk mentakrifkan kandungan dan struktur halaman web, manakala XML direka untuk menyimpan dan menghantar data. Walaupun kedua-duanya menggunakan markup untuk menyelesaikan tugasan ini, sintaks dan peraturan mereka adalah berbeza, dan konteks penggunaannya adalah berbeza. Oleh itu, apabila membangunkan aplikasi web atau memproses data, pembangun perlu memilih bahasa penanda yang betul berdasarkan situasi tertentu.
Atas ialah kandungan terperinci Perbezaan antara xml dan html. Untuk maklumat lanjut, sila ikut artikel berkaitan lain di laman web China PHP!